پیش بینی ناگویی خلقی در نوجوانان بر اساس تروماهای اوایل زندگی و نگرش به والدین

مقدمه: پژوهش­ها دریافته­اند که بین ناگویی خلقی و طیف گسترده­ای از بیماری­ها از جمله اختلالات خلقی، اختلالات خوردن، سوءمصرف مواد، بیماری­های قلبی­عروقی، بیماری دیابت، آرتریت روماتوئید، بیماری التهابی روده، سرطان، بیماری­های تنفسی و دردهای مزمن، همبستگی مثبت وجود دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر پیش­بینی ناگویی خلقی بر اساس تروماهای اوایل زندگی و نگرش نسبت به پدر و مادر است. روش­ کار: در این پژوهش همبستگی متعارف در سال 92-1391، نمونه­ای به حجم 300 نفر (150 دختر و 150 پسر) از دانش­آموزان دبیرستان­های شیراز، به روش تصادفی چندمرحله­ای انتخاب شد. ابزار مورد استفاده جهت جمع­آوری داده­ها شامل مقیاس تروماهای اوایل زندگی، مقیاس نگرش نسبت به پدر و مادر، مقیاس ناگویی خلقی تورنتو بود. جهت تحلیل داده­ها از نرم­افزار spss نسخه­ی 18 و روش همبستگی متعارف استفاده شد. یافته­ ها: نتایج این پژوهش بیانگر این است که الگویی از نمرات بالا در دشواری در شناسایی هیجانات و دشواری توصیف هیجانات با الگویی از نمرات بالا در تروماهای دوران کودکی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر همبسته هستند (001/0>p). بنابراین، ترکیب دشواری در شناسایی هیجانات و دشواری در توصیف هیجانات پایین، احتمال وجود تروماهای دوران کودکی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر را پایین می­برد. نتیجه­ گیری: بنا بر نتایج، تروماهای اوایل زندگی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر، قادر به پیش­بینی دشواری در توصیف و شناسایی هیجانات بوده و واریانس قابل توجهی از شاخص بقا را تبیین می­کنند.